De Franse legerapotheker Auguste Parmentier kreeg tijdens een krijgsgevangenschap in Pruisen in de 18e eeuw alleen aardappelen te eten. Na een paar weken voelde hij zich nog steeds goed, hij werd niet mager, voelde zich fit; de aardappel was een goed product. Op basis van zijn eigen ervaring stelde hij vast dat de aardappel voedzaam was en een goed middel tegen dysentrie. In zijn tijd liepen de meningen over dit voedingsmiddel nogal uiteen: De Fransen vonden het voer voor de beesten; de Russen vonden de plant duivels, want hij werd niet in de Bijbel genoemd; volgens Nietsche zou het eten ervan tot drankgebruik/ -misbruik leiden; de giftige plant zou lepra veroorzaken; In Frankrijk was het tot 1772 verboden aardappels te kweken.
Koninklijk aardappelen
Na terugkeer in Frankrijk ging Parmentier de aardappel in eigen land promoten: hij liet koning Lodewijk XVI kennis maken met de aardappel, organiseerde banketten waarin de aardappel de hoofdrol speelde. Om het volk te overtuigen van de kracht van de aardappel, legde hij een aardappelveld aan, met daarbij een bord dat het om koninklijke aardappelen ging. Overdag werd dit veld goed bewaakt, ’s nachts niet. Zodoende werden dan de aardappelen door het hongerige volk gerooid en meegenomen voor consumptie. Er moesten nog verschillende hongersnoden plaatsvinden, voordat de aardappel door alle Fransen geaccepteerd werd als volwaardig voedsel.
Parmentier variaties
Gedurende zijn leven heeft Parmentier zich beziggehouden met de talloze bereidingen van de aardappel. Een van de bekendste is de Pommes Parmentier: een in blokjes gesneden aardappel, geblancheerd, laten drogen en vervolgens gebakken in olie/ boter.
De Hachis Parmentier ( gehaktschotel met aardappelpuree) is een echte klassieker in Frankrijk, zowel thuis als in een bistro.
Tegenwoordig zijn er vele variaties in een Parmentier: een groente-, vlees- of visbereiding afgedekt met aardappelpuree, gegratineerd in de oven.
